اینیس می‌گوید که برخی از کارخانه‌های کوچک برای تولید یک تن فولاد به 0.5 نفر ساعت زمان نیاز دارند. افزایش بهره وری به این معنی است که کارخانه های فولاد امروزی به تعداد زیادی کارگر نیاز ندارند. اشتغال صنعت فولاد در سال 1953 به 650000 نفر رسید و در آغاز سال 2020، فولادسازان ایالات متحده فقط 143000 نفر را استخدام کردند.

 
کسی باید درباره کارخانه فولاد Voestalpine AG در اتریش به سیاستمداران آمریکایی بگوید که واقعیت تولید فولاد و مشاغل را آشکار می کند. یک داستان خبری بلومبرگ از 20 ژوئن 2017، نگاهی شگفت انگیز به این موضوع ارائه کرد که چگونه یک کارخانه مدرن اکنون می تواند فولاد با کیفیت بالا را با تعداد کارگران کمی تولید کند. کارخانه ای در دوناویتز، به تنها 14 کارمند برای تولید 500000 تن سیم فولادی در سال نیاز دارد و همان کارخانه در دهه 1960 به 1000 کارگر نیاز داشت تا مقدار مشابهی را هر چند با کیفیت کمتر تولید کند.

ولفگانگ ادر، مدیرعامل Voestalpine به بلومبرگ گفت: «ما باید فولاد را به عنوان یک کارفرمای اصلی فراموش کنیم. در درازمدت بیشتر کارگران کلاسیک را از دست خواهیم داد و نیازی به افرادی که کارهای داغ و کثیف را در کارخانه‌های کک‌سازی یا اطراف کوره‌های بلند انجام می‌دهند نخواهیم داشت و این فرآیندها همه خودکار خواهد بود.»

Voestalpine مدت ها پیش به این نتیجه رسید که نمی تواند با کوره بلندهای ارزان قیمت چینی ها و دیگران رقابت کند. بنابراین برای کاهش هزینه ها در حالی که برای تولید محصولات با کیفیت بالا رقابت می کند، روی فناوری ها نوینی سرمایه گذاری کرده است که به تعداد مارگران بسیار کمتری برای تولید نیاز دارد. هرچند که حالا در بسیاری از کشورهای اروپایی و ایالات متحده تعرفه‌ها به این کارخانه‌ها اجازه می‌دهد قیمت‌ها و سود خود را افزایش دهند، اما همه این ها چیزی بیش از تعداد مشخصی از مشاغل جدید اضافه نمی‌کنند.

نکته سیاست این است که تعرفه های وضع شده تلاش می کند دنیایی از تولید فولاد را احیا کند که دیگر وجود ندارد. سیاستمداران از صنایع مصرف کننده فولاد که 6.5 میلیون نفر اشتغال دارند و پتانسیل ایجاد مشاغل بیشتری نیز دارند، برای کمک به صنعت رو به زوال که تنها 140000 نفر کارگر مشغول به کار دارد، مالیات می گیرد.
منبع خبر :